86. Test zaufania 11/17

Mitchel Hepburn nie był zadowolony ze swojej kolejnej nocnej zmiany. Nie był do nich przyzwyczajony, a to była już czwarta w tym tygodniu. Czekały go jeszcze następne. Prosił już swoich przełożonych, by dali mu odpocząć i pozwolili pracować w dzień, ale oni odpowiedzieli tylko, że brakuje im ludzi, którzy się rozchorowali. Mitchel nie miał więc wyboru, choć naprawdę wolał być teraz w łóżku ze swoją żoną, a nie w ponurej i opustoszałej agencji.

Był strażnikiem już od kilku lat, w tym budynku pracował dopiero rok, ale pierwszy raz na nocy. W poprzednich obiektach, których stróżował, też czasami dostawał nocną zmianę, ale maksymalnie raz na miesiąc, czasem nawet na dwa. Nie lubił nocnych obchodów, zwłaszcza w miejscach, w których po zmroku nie było praktycznie żadnych ludzi. Oczywiście w biurze dyżurowali agenci, ale Mitchel nie widział żywej duszy od co najmniej godziny. Nie licząc kolegów, oczywiście, ale ci byli na innych piętrach. On sam dostał do patrolowania to, w którym za dnia urzędowali agenci. Teraz było tu słychać tylko dzwoniące od czasu do czasu telefony, które jednak szybki milkły. Mitchel dostawał dreszczy, chodząc tutaj. Zwykle duże okna przepuszczały światło dnia, ale dzisiejsza noc była bezksiężycowa, całe niebo zasłoniły chmury, panowały wręcz egipskie ciemności.

Mitchel myślał o tym, by włączyć kilka lampek na biurkach, ale uznał to za zły pomysł. Musiał zadowolić się tylko swoją latarką i czerwonymi lampeczkami automatycznych sekretarek w telefonach, które zapalały się i gasły co chwilę, niemal złowrogo.

Wszedł pomiędzy biurka agentów, oświetlając wszystkie po kolei snopem światła. Czuł się jak w jakimś nawiedzonym domu, miał nawet wrażenie, że jest obserwowany, ale to przecież było niemożliwe. Nikogo nie był w biurze poza nim.

Mitchel odwrócił się i omal nie upuścił latarki, gdy jej światło padło na kobietę stojącą na wprost niego. Ciśnienie skoczyło mu prawie do dwustu, w pierwszej chwili chciał się odwrócić i uciec, ale potem przypomniał sobie o procedurach. 

- Wylegitymuj się. – rozkazał, sięgając wolną ręką do broni. Tak na wszelki wypadek.

- Nie świec mi w oczy tą latarką! – krzyknęła kobieta i zasłoniła oczy ręką.

Mitchel spojrzał w bok, gdy zapaliło się tam światło. Myślał już, że naprawdę schrzanił swoją robotę. Jak mógł przeoczyć włamywaczy?

Mężczyzna, który zapalił światło, siedział przy biurku i właśnie się przeciągał z błogim uśmiechem na twarzy. Stęknął i przetarł zmęczone oczy, a potem spojrzał na Mitchela, który już nie wiedział, na kogo patrzeć i kogo zastrzelić w razie potrzeby. Kobieta zbliżyła się do niego, więc skierował wzrok na nią.

- Nie zbliżaj się. – zagroził, wyjmując broń.

- Wow, spokojnie, kolego! – mężczyzna przy biurku wyciągnął legitymację i rzucił ją Mitchelowi, który z trudem złapał ją ręką trzymającą też latarkę. Uspokoił się, gdy zobaczył, że to żadni włamywacze. 
- Mogliście dostać kulkę. – powiedział do nich. – Co tu robicie, agencie DiNozzo?

- Ja tu śpię. – odparł i znowu się przeciągnął. – A przynajmniej próbowałem, dopóki mnie nie obudziliście. Dzięki wielkie, Ziva.

- To nie moja wina. – Mitchel obserwował, jak kobieta która go przestraszyła, podchodzi do biurka kolegi i stawia mu na nim kubek. – Gdyby się nie obrócił, nawet by mnie nie zauważył.

- Co się dzieję?

Mitchel ze zdziwieniem obserwował, jak zza kolejnego biurka podnosi się kolejny mężczyzna. Nic dziwnego, że czuł się obserwowany, ale jakim cudem przeoczył całą trójkę? Chodził tędy już od trzech godzin!

- Jeez, Probie, czy ciebie budzi tylko wystrzał z armaty? – zapytał Tony, biorąc łyk napoju z kubka. Mitchel domyślał się, że to kawa.

- Dobrze mi się spało. – Mitchel nie znał tego agenta z nazwiska, więc postanowił go tytułować Probie, tak jak to robił Tony.

- Dobra, mówcie, co tu robicie. Bo dyżurującymi agentami na pewno nie jesteście.

Tony spojrzał na niego z uśmiechem. Odstawił swój kubek i odchylił się w krześle.

- Śpię. – odparł. – W moim mieszkaniu wysiadło ogrzewanie, musiałem gdzieś przenocować.

- A wy dwoje? – Mitchel wskazał na Zivę i żółtodzioba.

- Dotrzymujemy mu towarzystwa. – odparła, siadając przy pustym biurku. – To nie jest zabronione.

- Trochę podejrzane.

- Daj spokój, Mitch, myślisz, że włamaliśmy się tu, żeby coś ukraść?

Mitchel nie miał pojęcia, skąd Tony zna jego imię, ale wydało mu się to podejrzane. Tak samo jak ich obecność tutaj. Nie miał jednak podstaw, by ich wyrzucić, nie robili nic złego.

- Zamierzacie tu zostać do rana? – zapytał. Gdyby tak było, może udałoby mu się trochę przespać. Nie musiałby pilnować piętra, na którym zostało trzech agentów.

- Taki mamy plan. – Tony oparł głowę o biurko i zgasił lampkę. Latarka Mitchela znowu była jedynym źródłem światła. – Jak będziesz patrolował, to rób to cicho.

Mitchel zauważył, że Probie i Ziva również szykują się do spania. Dziwne, pomyślał, Tony wypił kawę i idzie spać?

Nie rozwodził się nad tym zbyt długo i wkrótce poszedł szukać miejsca, gdzie mógłby się zdrzemnąć. Może nie wywalą go za to z roboty.

Gdy tylko Mitchel odszedł, Tony podniósł się z miejsca i choć było ciemno, Ziva doskonale dostrzegła jego skinienie głową. Szybko wstała od biurka i poszła z ochroniarzem, tymczasem Tony przysiadł się do McGee za jego biurkiem, gdzie ten już otwierał swój laptop.   

- Abby jest gotowa? – zapytał Tony.

- Wciąż ma problemy z ominięciem ostatniej blokady.

Tim jak szalony zaczął wpisywać długie kombinacje jakichś kodów, z których Tony rozumiał tylko tyle, że mają one pomóc zafałszować obrazy z kamer.

Zerknął na jedną z nich, na całe szczęście nie obejmowała swoim zasięgiem biurka McGee, a już zwłaszcza tego, co było za nim.

- Robi to cały dzień, ile można?

- Tony, przypominam ci, że włamujemy się do agencji rządowej. Wiesz jakie tu mają zabezpieczenia? – Tim ani razu nie przestał pisać, gdy to mówił.

- Nie wiem i nie obchodzi mnie to. Jak bardzo mogą być chronione kamery? No bo... to tylko kamery!

- Słychać was na klatce schodowej. – syknęła na nich Ziva, która weszła do biura. Dla niepoznaki usiadła przy biurku Tony’ego i nie patrzyła w stronę kolegów.

- Jak Mitchel? – spytał Tony, zadowolony z tego, że nie musi się już skupiać na ciągu cyferek w komputerze McGee.

- Śpi. – odparła Ziva, spoglądając na swoje biurku. – A przynajmniej się położył.

- Jak wstanie może nas zobaczyć.

- Nie zobaczy. – Ziva uśmiechnęła się. – Zastawiłam drzwi kanciapy, potrzebowałby dużego rozbiegu, by je wyważyć.

- Zi, jesteś genialna.

- Dzięki, Tony. Twój pomysł też nie wydaje się już taki głupi.

- Abby mówi, że jest gotowa. – oświadczył Tim, zamykając laptop. Położył go pod biurko, tak by nikt go nie zobaczył.

- Złamała zabezpieczenia?

- Może zacząć w każdej chwili.

- Świetnie. – Tony wyjął komórkę i zadzwonił do Abby. – Zacznij od kamer na piętrze i w archiwum, a jak wyjdziemy z biura, zrób to też tutaj.

- Już idziemy? – spytała Ziva.

Tony przytaknął. Cała trójka zaczęła zabierać swoje rzeczy, udając że wychodzi. Gdy czekali na windę, Tony dał znak Abby, by przygotowała podmianę obrazu.

Byli przerażeni, gdy weszli na piętro, na którym znajdowało się archiwum. Jeśli Abby nie udało się podmienić obrazu, już mogli się pożegnać z wolnością. 

Nie zbliżyli się do drzwi archiwum, dopóki nie zniknął im z oczu snop światła latarki ochroniarza. Żałowali, że i tego nie mogą odesłać gdzieś do spania.

Jak tylko zostali sami, Ziva wyciągnęła wytrych i przyklęknęła przy drzwiach. Z całe trójki to ona najlepiej otwierała zamki, dlatego Tony cieszył się, że zgodziła się pomóc, ale nawet dla niej zamek archiwum okazał się ciężki do otworzenia. Z każdą mijającą minutą, denerwowali się coraz bardziej, zwłaszcza Tim, który kręcił się w kółko, modląc się, by ich nie przyłapano. Był w takim stresie, że nie zauważył doniczki z rośliną i wpadł na nią, przewracając niewielki krzak na podłodze. Nie wywołało to wiele hałasu, ale Tony i Ziva spojrzeli na niego groźnie, gdy podnosił doniczkę, mamrocząc ciche przepraszam. 

- Ruszasz się jak żubr w składzie porcelany. – mruknęła Ziva.

- Byk, nie żubr. – poprawił ją Tony, który oświetlał jej zamek nikłym blaskiem swojej komórki. – Zresztą one u nas nie występują.

- Jeden anioł.

- Diabeł.

- Przestań mnie poprawiać. – warknęła. Już i tak była zdenerwowana tym, że nie może się włamać. – Nie otworzę przez ciebie tych drzwi. Nie zawracaj mi skrzypiec.

- Gitary.

Ziva tym razem nic nie powiedziała, zacisnęła tylko zęby ze złości i zaparła się bardziej. Musiała otworzyć ten zamek, nie mogła się poddać. Najgorsze już mieli za sobą. Jeśli do tej pory nikt nie przyszedł, by ich aresztować, to podmiana obrazów kamer Abby zadziałała.

- Strażnik tu idzie. – szepnął McGee, wycofując się już w stronę windy. Tony spojrzał na snop światła i przeklął cicho.

- Nie nabierzemy go w żaden sposób. – powiedział. – Dyrektor powiedziała każdemu strażnikowi, że nie wolno nam przebywać na piętrze z archiwum. 

Tony pamiętał tę rozmowę. Nie była przyjemna, jeszcze nigdy nie widział Jen tak wściekłej. Żałował, że nie było z nim Gibbsa, on by ją uspokoił. Sam nie miał na to odwagi, dlatego nie odzywając się ani słowem słuchał wszystkiego, co Jen miała do powiedzenia.

- Dałam wam możliwość współpracy, a wy ją odrzuciliście. – mówiła. Jej twarz była równie czerwona, co jej włosy. – Agent Fornell zgodził się na przyjęcie waszej pomocy, a wy splunęliście mu w twarz.

Fornell stał zaraz obok Tony’ego i przez całe spotkanie patrzył na niego jak na jakiegoś robaka.

- Jestem zmuszona zgodzić się z FBI i odsunąć was od sprawy. Oddaj mi swoją odznakę, ty i twoi ludzie tracicie wszelkie przywileje, możecie tylko przebywać na terenie agencji, nic więcej. Macie też zakaz zbliżania się do archiwum. Ktoś zauważy was na tym piętrze i przenoszę was, zrozumiano?

Tony miał ochotę przywalić Fornellowi za ten jego pełen triumfu uśmiech, ale powstrzymał się i oddał dyrektor odznakę. W gruncie rzeczy o to mu chodziło, gdy obraził Fornella, ale mimo to czuł żal, gdy ją oddawał. Po raz pierwszy w karierze.

- Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolony, DiNozzo. – odezwał się Fornell, gdy Tony już wychodził. – Jeśli Gibbs pójdzie siedzieć, czyja to będzie wina?

Tony jeszcze nigdy w życiu nie miał ochoty komuś tak przyłożyć.

- Otworzyłam.

Głos Zivy napełnił go nadzieją i ulgą oraz wyrwał ze wspomnień tego nieprzyjemnego dnia.

Tim wszedł do archiwum pierwszy, choć teoretycznie gdyby ich teraz przyłapali, to jemu by się najbardziej oberwało. Zaraz za nim weszła Ziva, a na końcu Tony, który zamknął za nimi drzwi i przygotował latarkę, którą do tej pory chował w kieszeni spodni. Nie chciał nią świecić na korytarzu, bo dawała więcej światła niż telefon i łatwiej można ich było zauważyć.  

- Świetnie, teraz trzeba znaleźć akta. – podał Timowi latarkę i rozejrzał się po pomieszczeniu, zacierając ręce. Na szczęście w archiwum wszystko było posegregowane i nie trudno było znaleźć akta. – Simon, Simon... Aha! Mam! Jest podpis Gibbsa, to te. – powiedział zadowolony i grubą teczkę również podał Timowi.

- Um, Tony, to tylko pierwsza część. – zauważył, otwierając akta. W świetle latarki wyraźnie widział znak oznaczający pierwszą część.  

- Jak to?

- Tu jest jeszcze druga i trzecia. – powiedziała Ziva i wyciągnęła dwie kolejne teczki.

- Kto pisze aż tyle akt?

- Werner w ciągu pół roku zgwałcił 17 kobiet. – przypomniał mu Tim. 

- To było pytanie retoryczne.

- Oh.

- Nie zdążymy wszystkiego przejrzeć niezauważeni. – Ziva przekartkowała jedną z teczek. Było tam wiele zdjęć i szkiców miejsc przestępstw, a także pliki kartek z zeznaniami. 

- Nie możemy wziąć tych akt. Fornell co i rusz je przegląda. 

- A kto mówi o wzięciu tego wszystkiego, zrobimy zdjęcia, Probie.

- Czym?

- Po to właśnie wziąłem aparat.

Tony zdjął z ramienia plecak i otworzył go. Wyciągnął ze środka aparat, który do złudzenia przypominał ten służbowy.

- Skąd go wziąłeś? – spytała Ziva.

- Z domu. – odparł niewinnie. – Poważnie. Rozłóżcie akta na podłodze. Kto zgłasza się do pilnowania drzwi?

- Ja mogę. – zaproponował Tim.

- Przez ciebie prawie nas złapali. – zauważyła Ziva, przypominając sobie o przewróconej roślinie.

- Nikt tego nie słyszał.

- Tim, pilnuj drzwi. – rozkazał Tony. Nie było czasu na kłótnie. – Jak ktoś będzie szedł, daj nam jakiś znak.

Tim podszedł do drzwi i chwycił klamkę.

- Jaki znak?

- Wymyśl coś. – Tony zbył go ręką i włączył aparat. – Poświeć mi latarką. – powiedział do Zivy i zrobił pierwsze zdjęcie. Po cichym archiwum rozniósł się głośny dźwięk robiącego zdjęcie aparatu.

- Czemu to takie głośne? – spytał Tim, zamykając drzwi. Bał się, że ktoś usłyszał ten hałas. 

- Skąd mam wiedzieć, taki już kupiłem.

- Nawet głuchy usłyszy to cholerstwo. – mruknęła Ziva.

- No to co mam zrobić według ciebie? – zapytał Tony, przymierzając się do następnego zdjęcia. – Nie mogę tego ściszyć.

Kolejne zdjęcie i kolejny hałas.

- Tony, strażnik jest tuż obok. – szepnął Tim, wyglądając przez niewielką szparę w drzwiach. Niecały metr od nich stał ochroniarz z latarką, który wydawał się nie słyszeć hałasu.

- Jak pilnujesz?

- Przecież nie mogę tego strażnika w żaden sposób odciągnąć.

- Szkoda, że nie ma tu ksero. – powiedziała Ziva i zamknęła oczy, gdy aparat znowu zrobił zdjęcie.

- Wtedy byłoby jeszcze głośniej.

Tony starał się robić takie zdjęcia, by było na nich widać jak najwięcej, nie chciał wywoływać niepotrzebnego hałasu. Ale niestety czasami trzeba było robić kilka zdjęć jednej strony, bo Ziva źle trzymała latarkę albo Tony’emu zadrżała dłoń mokra od potu. Musiał upewnić się, że na każdej fotografii będzie dobrze widać litery.

Gdy zbliżał się już do końca trzeciej teczki, spojrzał na Tima, który był tak blady, że łatwo go było dostrzec w ciemności.

- Probie, wyjmij akta zabójstwa Wernera. – polecił i zrobił kolejne zdjęcie.

- O cholera!

Tim zamknął szybko drzwi i wycofał się w głąb pomieszczenia.

- Co jest? – szepnęła Ziva i zgasiła na wszelki wypadek latarkę. Razem z Tonym pospiesznie odsunęli akta za jedną z szafek.

- Ktoś tu idzie. – odparł Tim. Schował się w największym cieniu jaki mógł tu znaleźć, Ziva zrobiła to samo. Tony jednak podszedł do drzwi, ale stanął po tej stronie, po której nie byłoby go widać, gdyby ktoś zajrzał do środka.

- Raju, ta kawa nic mi nie pomogła. – usłyszała cała trójka. Nie potrafili rozpoznać głosu, ale był znajomy.

- Mnie też. – odezwała się druga osoba. Obie zatrzymały się przed drzwiami archiwum. Tony usłyszał kilka następujących po sobie dźwięków, a potem poczuł zapach dymu papierosowego. Szybko zakrył nos rękawem, by go nie wdychać i przypadkiem nie zakasłać. Wydawało mu się dziwne, że agenci palą w miejscu, gdzie jest to wyraźnie zabronione. Gdyby kamery działały prawidłowo, ochrona by ich pewnie dorwała.

Tony poczuł nagły strach, gdy pomyślał o tym, że ci agenci mogą wiedzieć o niedziałających kamerach. W innym wypadku nie ryzykowaliby przyłapania albo włączenia alarmu przeciwpożarowego. Ale skąd mogli wiedzieć? Tylko Abby wiedziała w szczegółach o ich planie, nawet Ducky nie wiedział.

- Kiedyś nam się oberwie za palenie tu. – powiedział jeden z agentów. – Aaron nie może wiecznie udawać, że nic nie widzi.

- Nikt go nie pyta, więc o co chodzi?

Tony nieco się uspokoił, ale tylko trochę. Jeśli dwaj agenci powiedzą Aaronowi, że palili tej nocy papierosy, ten nie będzie wiedział o co chodzi, a wszystko to dzięki podmianie obrazu. Plan Tony’ego wyjdzie na jaw.

- Probie. – szepnął, nie odrywając oczu od drzwi. Tim z niezwykłym spokojem podszedł do niego i stanął obok. – Czy Abby może zostać namierzona dzień lub kilka dni po tym włamie do systemu?

- Teoretycznie tak. Praktycznie? Jest to prawie niemożliwe. Numer IP Abby zmienia się co kilka sekund, nawet jeśli ją namierzą, otrzymają informację, że włamania dokonano z komputera w Dubaju.

- Czyli nawet jak ktoś odkryje podmianę obrazu, nic nam nie będzie?

- Raczej wezmą to za zacięcie systemu. Spokojnie, Tony.

Czuł się dziwnie będąc uspokajanym przez Tima, ale przynajmniej nie waliło mu już tak serce.

Agenci po drugiej stronie drzwi gawędzili jeszcze kilka minut, aż w końcu odeszli. Tony szybko sfotografował resztę akt, choć wciąż zajęło mu to półgodziny. Wyjście okazało się prostsze niż wejście, drzwi zamknęły się za nimi automatycznie, winda stała już piętrze, więc wystarczyło tylko do niej wejść. Odetchnęli z ulgą, gdy byli już bezpieczni. Wciąż musieli wyjść z agencji i umożliwić Mitchelowi opuszczenie kanciapy, w której zamknęła go Ziva, ale to nie był problem. Tony kazał Abby po raz ostatni podmienić obraz, a potem wszystko przywrócić do normy, gdy byli już w swoich samochodach, w drodze do jego mieszkania, gdzie zabraliby się za przeglądanie akt.

Tony przez cały czas myślał o tym, co przed chwilą zrobili. Włamali się do archiwum i ukradli akta. Mogli za to dostać sporo lat odsiadki, Ziva wróciłaby do Izraela, gdzie nie chciała nigdy wrócić. Na pewno dalej się bała, że za chwilę ich zatrzymają i powiedzą, że są aresztowani. Tim wydawał się spokojny, gdy wychodzili, jakby nic się nie stało. Zabawne, bo jeszcze kilka minut wcześniej trząsł się ze strachu. Tony był z niego dumny, bo gdyby sam był tak młody i musiał ryzykować aresztowanie, pewnie panikowałby bardziej. Tim miał przed sobą karierę, Tony’emu już na niej nie zależało aż tak bardzo, dlatego nieco mniej się bał o jej utratę. Bardziej przerażała go wizja więzienia. 

Nie miał pojęcia, co siedziało w głowie Zivy, czego obawiała się bardziej: deportacji czy porażki. Zachowała się jednak tak jak się po niej spodziewał. Aż trudno było mu wierzyć, że jest gotowa poświęcić tyle dla Gibbsa, którego ledwo znała.

Gdy weszli do jego mieszkania, Tony zaoferował im coś do jedzenia, ale odmówili.

- Chcesz jeść w takiej chwili? – Ziva spojrzała na niego, jakby wyrosła mu druga głowa. – Tyle się męczyłeś, by zdobyć te akta, teraz je masz i odkładasz to na później? 

Tony wzruszył ramionami. Był głodny, to nie była jego wina, ale Ziva miała rację, nie było czasu na odpoczynek.

Tim zgrał na swój laptop zdjęcia z aparatu Tony’ego, a potem podłączył wszystko do telewizora. Usiedli tuż przed ekranem, by lepiej wszystko widzieć, zwłaszcza zdjęcia z miejsca zbrodni, które oglądali po raz pierwszy. I od tego właśnie zaczęli. Gdy prowadzili śledztwo, zawsze zaczynali od miejsca zbrodni. Oczywiście zdjęcia nie dawały dużo, ale wiele morderstw zostało rozwiązanych po latach, gdy na miejscach zbrodni nie było już nic i należało się opierać tylko na zdjęciach. 

- Ciało leży na plecach. – powiedział Tony. – To nie był atak od tyłu.

- Może przewrócono go, gdy był nieprzytomny. – zasugerowała Ziva, zapisując uwagi w notesie.

Tony pokręcił głową.

- Spójrz na jego ręce. Osłaniał się nimi, był przytomny, gdy go katowano.

- Dlaczego bronił się tylko rękoma? – zapytał Tim. – No i jak dał się zaskoczyć, jeśli atak nastąpił od przodu.

- Wokół jest pełno miejsc do ukrycia się. – Ziva wskazała na śmietnik na jednym ze zdjęć. – Choćby tutaj. To największa rzecz w tym otoczeniu, idealna na kryjówkę.

Tony zmrużył oczy i włączył inne zdjęcie, pokazujące wyjście z alejki.

- Nie zaatakowano go, gdy wychodził z zaułka. Ziva może mieć rację, zabójca ukrył się za śmietnikiem, wyskoczył i zaatakował.

- Werner nawet nie miał szans odskoczyć. – dodał Tim. – Ani się bronić. Siła uderzenia musiała go powalić na ziemię, może nawet stracił na chwilę przytomność.

- Raczej to drugie. Uderzenie nie mogło być silne, młotek by go od razu zabił. – zauważyła Ziva. – Gdy ocknął się chwilę potem, mógł się bronić już tylko rękoma.

- A nogami?

- Rozbryzg krwi wskazuje, że zabójca stał z dala od nóg, zaraz nad głową. – powiedział Tony. – Jeśli Werner bronił się rękoma dość długo, by mieć je tak zmasakrowane, to uderzenia nie był silne przez cały czas. Czyli to nie był Gibbs.

- Skąd ta pewność? – zapytała Ziva. Pytała nie ze względu na złośliwość czy inne powody, po prostu potrzebowali wyjaśnień, by poprzeć swoją tezę.

- Walczyłaś kiedyś z Gibbsem? – spytał ją. – Uprawiałaś zapasy? – albo seks, dodał już sam do siebie. – Gibbs jest piekielnie silny i skuteczny, mało kto daje mu radę na ringu. Gdyby to był on, Werner nie żył by już po pierwszym uderzeniu. Ale żył, ale to oznacza, że to nie Gibbs go zabił, zwłaszcza jeśli był w gniewie.

- Czyli to może być kobieta. – stwierdził Tim.

- Albo wyjątkowo mały mężczyzna.

- Albo Leprechaun. Ale on zabijał kijem pogo. – dodał Tony żartem. 

Tim otworzył wyniki sekcji, nie pytając o to Tony’ego. Od razu rzuciło mu się w oczy to, czego szukał.

- Patolog stwierdził, że śmierć nastąpiła już po pierwszym uderzeniu.

- I co, zabójca dla zabawy zaczął walić też w jego ręce? Jaki to ma sens?

- Tony ma rację. – Ziva zapisała coś szybko w notesie. – Zabójca, który morduje dla zemsty, a to na pewno była zemsta, nie skupia się na rękach tylko na twarzy tego, kogo nienawidzi.

- Tym bardziej nie mógł to być Gibbs. On zna bardziej wyrafinowane sposoby na zemstę. I nie wychodzi z domu z młotkiem. Później sprawdzimy, jakiej jest firmy. Probie, wróć jeszcze do zdjęć.

Na telewizorze ponownie pojawiła się fotografia miejsca zbrodni, tym razem przedstawiała lepiej śmietnik. Tony obejrzał kilka następnych zdjęć, szukając jeszcze jednej kryjówki dla zabójcy, ale zza wszystkiego byłoby go widać.  

- Ziva, możesz zapisać, że za tym śmietnikiem przyczaił się morderca. – polecił, a potem spojrzał na Tima. – Możesz jakoś obliczyć wymiary tego śmietnika?

- Pewnie.

Kilka minut później Tim miał już wymiary, pokazał je Tony’emu.

- Zauważyłeś coś ciekawego? – zapytał go, uśmiechając się z zadowoleniem.

- Um, strasznie mały ten śmietnik. – przyznał Tim.

- Właśnie. – Tony odszedł kawałek i zaczął się nagle śmiać. Tim i Ziva spojrzeli na niego zaniepokojeni.

- Tony, dobrze się czujesz? – zapytała go.

- Świetnie. – odparł. – Właśnie zdałem sobie sprawę, że byłoby mnie widać, gdybym schował się za tym śmietnikiem.

- I co z tego?

- Co z tego? Gibbs jest tylko trochę niższy ode mnie. Jeśli mnie byłoby widać...

- To jego też. – dokończył za niego Tim. – Gibbs nie mógł się tam schować, Werner by go zobaczył i rozpoznał, nawet w ciemności, a w zaułku świeci się lampa.

- To na pewno musiał być ktoś niższy. – powiedział Tony i znowu się zaśmiał. – Jesteśmy krok bliżej do uniewinnienia Gibbsa.

- Prokuratora nie przekona taki dowód.

- Mamy całą noc, Probie. Wyślij Ducky’emu wyniki sekcji i zdjęcia zwłok, niech je przejrzy i przekaże swoje uwagi, a my dalej zajmujemy się tym, co mamy.

Tim przytaknął z uśmiechem i zabrał się do pracy. Ziva zapisała kolejne uwagi, również się uśmiechała.

- Jestem ciekawa, czy Fornell to zauważył.

- Jeśli tak, to lepiej dla nas. Nasze dowody są bezwartościowe, bo zdobyte nielegalnie.

- Co jak znajdziemy coś więcej?

- Dyskretnie podrzucimy to FBI.

- Myślałam, że sam chcesz uniewinnić Gibbsa.

- I to właśnie zrobię. Fornell będzie tylko moją marionetką.

- Niezły plan. Naprawdę niezły. – przyznała. – Więc, szukamy kogoś kto jest niski i niezbyt silny.

- Kobieta albo jakiś młody chłopak.

- Któraś z ofiar albo ich dzieci.

- Tony, wysłałem zdjęcia. – przerwał im Tim. – I raporty z sekcji.

- Dobrze, co mamy następne do sprawdzenia?

- Zeznania świadków. – Tim wyświetlił je na telewizorze. Zdjęcia, które zrobił Tony były dość wyraźne, by dało się wszystko przeczytać. – Niewiele tego jest.

Tony musiał mu przyznać rację. Morderstwa nikt bezpośrednio nie widział, kilka osób pamiętało Wernera ze sklepu, ale nic poza tym. Nikt natomiast nie kojarzył Gibbsa, co było dobrym znakiem. 

Spędzili resztę nocy na przeglądaniu akt, również tych sprzed kilku lat. Myśleli, że na temat zabójstwa nie znajdą już coś więcej, ale wtedy rzuciło im się w oczy zeznanie Gibbsa.

- Czy ja dobrze widzę? – spytał Tim, wskazując na jeden z adresów, które podał szef, gdy opowiadał trasę swojego spaceru.

- Dobrze widzisz. – potwierdził Tony. – A ja dobrze znam ten sklep. Mają tam kamery.

- To kawał drogi od miejsca zbrodni. Jeśli Gibbs jest na którejś z kamer, możemy udowodnić, że nie mógł popełnić zbrodni.

- Czy Gibbs nie mówił, że unikał kamer? – zapytała Ziva.

- Nikt nie jest aż tak dobry. – odparł Tony. – Na jakiejś musi być. Tim, zajmiesz się tym rano, dobra?

- Okej.

Gdy zaczęło świtać, wszyscy byli zmęczeni i myśleli tylko o spaniu. Nie było jednak na to czasu.

Tony ziewnął i zerknął na zegarek. Nie spał ani minuty, ale nie żałował. Przynajmniej coś znaleźli i brak snu się opłacił. Miał tylko nadzieje, że Fornell odkrył to samo i już ma dowody w garści, bo rozprawa Gibbsa zaczynała się niedługo.

- Idę wziąć prysznic i zostawiam was. – powiedział do Tima i Zivy, którzy pomimo zmęczenia dalej przedzierali się przez akta.

- Dokąd idziesz? – zapytał Tim, przecierając zmęczone oczy.

- Na rozprawę Gibbsa. Trzymajcie kciuki, żeby udało się go uwolnić już dzisiaj.

- A jak nie?

- Może dostaniemy kolejną próbę.

Tony umył się, ubrał w coś schludnego i wyszedł, po drodze wstępując jeszcze po coś do jedzenia i po kawę. Inaczej mógłby zasnąć nawet na tak ważnej rozprawie, a musiał być przytomny. I tak nie miałby na nic wpływu, wiedział o tym, wolał jednak wiedzieć wszystko, żeby być przygotowanym na szukanie kolejnych dowodów. Wciąż musieli przesłuchać kilka ofiar Wernera, które dalej mieszkały w D.C. Z tego co już zdążył zauważyć, było to sporo nazwisk. Gdyby mieli akta wcześniej, od samego początku, wszystko byłoby już pozamiatane. To już nie miało jednak znaczenia. Mieli dowody, mogli uniewinnić Gibbsa. Tony zamierzał się o to postarać. 
***
Z tej serii jest to jak dotąd najdłuższy rozdział. Aż trudno mi uwierzyć, że dopiero w 11 rozdziale udało mi się rozkręcić akcję. Rekord.
Anyway, w środę kolejna część MS. 
PS Na moim profili na fnafiction.net pojawiają się też oprócz Testu zaufania także inne opowiadania, niekoniecznie Tibbs. Jak ktoś jest zainteresowany, to zapraszam. 
http://www.fanfiction.net/~nigaki