133. Zielona heroina 26/26

Roy nienawidził Tony’ego. Zwłaszcza teraz. Mówił temu głupiemu gówniarzowi, że ma nie wychodzić z kryjówki, ale ten oczywiście nie posłuchał. Wychodzenie do klubów i po alkohol jeszcze mógł znieść, ale pójście do biura NCIS? To przeważyło szalę. Miał na głowie ważniejsze rzeczy niż opieka nad tym smarkaczem, a on jeszcze mu to utrudniał. Musiał pilnować interesu szefa, by te wszystkie szuje nie poczuły się zbyt swobodnie i nie wykorzystały sytuacji, rozkradając, co tylko się da. Tydzień temu musiał uciszyć dwóch facetów, bo grozili, że będą zeznawać przeciwko szefowi. Jeszcze wcześniej inny chciał przejąć władzę. Teraz leżał w bagażniku auta, które było ukryte poza miastem i gnił za swoją nielojalność. To powinno wystarczyć, by reszta przestała planować zdradę. A jeśli nie, cóż... Zawsze z wielką chęcią mógł ponownie pokazać, kto rządzi pod nieobecność szefa. Kontrolowanie takiej ilości ludzi nie było proste. Miał pomoc, tak samo jak szef korzystał z pomocy, ale to wciąż było ciężkie zadanie. Musiał się napić.

Wszedł do mieszkania, w którym ukrywał się przed policją z kilkoma innym ludźmi szefa. Znał ich, byli w kręgu jego zaufanych ludzi. Nie zwrócili na niego uwagi, gdy pojawił się w kuchni, by wyjąć sobie piwo z lodówki. Oparł się o nią i przysłuchiwał się ich rozmowie.

- Ja bym go zastrzelił na miejscu – powiedział jeden, Ethan. – Gówniarz jest zdrajcą i jak każdy zdrajca zasługuje na śmierć.

Roy miał ochotę zastrzelić Tony’ego i bez tego.

- Ej, Roy – odezwał się drugi z mężczyzn. Ten miał na imię Robert, ale wszyscy mówili mu Ważka. – Co ty na to, żeby zastrzelić dzieciaka i jego wtykę? Trzeba karać zdrajców, nie?

Roy odstawił piwo i uśmiechnął się.

- Masz rację. Trzeba ich karać – powiedział, a Ethan i Ważka zadowoleni pokiwali głowami. – I to jak najszybciej.
***
I to był epilog tej historii, z pozostawioną otwartą furtką na wypadek sequela.