121. Nocna wizyta

Jethro lubił pracować nad łodzią w nocy. O tej porze nie musiał się niczym przejmować, Tony zasypiał na górze, LJ zmęczony po wieczornym spacerze padał plackiem na posłaniu, a telefon milczał jak zaklęty. Cisza i spokój w samotności, uwielbiał to.

Dostali dzień wolny, należał im się po ostatniej sprawie, zwłaszcza Isaacowi, który omal nie został ranny. Jethro wiedział, że to zły pomysł wysyłać nowego agenta do nory pełnej niebezpiecznych przestępców, ale Probie się uparł. Chciał się wykazać.

Po powrocie do domu Tony poszedł prosto do łóżka, więc Jethro uznał to za dobry moment, by popracować w spokoju przy łodzi. Zrobił sobie kawę i zniósł ją do piwnicy, gdzie włączył telewizor, tylko po to, by od czasu do czasu na niego zerknąć w czasie pracy.

W takim stanie nie patrzył na zegarek, czasami spędzał w piwnicy kilka godzin, nim Tony przypominał mu, ile już tam siedzi. Tej nocy nikt nie zamierzał mu o tym przypomnieć.

Dochodziła północ, pracował przy łodzi już dwie godziny, gdy usłyszał kroki na górze. Pomyślał, że to Tony przyszedł mu przypomnieć o śnie. Po spojrzeniu na szczyt schodów, zobaczył wprawdzie znajomą twarz, ale nie należała ona do Tony’ego.

Nie odzywając się do gościa, nalał sobie burbonu. Szykowała się dłuższa noc, niż przewidywał.

- Nadal nie zamykasz drzwi, jak widzę.

- Mam psa obronnego – odparł. LJ nie nadawał się jednak do ochrony domu, co przed chwilą udowodnił. Nawet nie zareagował, gdy obca osoba weszła do domu. Leniwe psisko, stwierdził. 

- Chyba on sam o tym nie wie.

- Czego chcesz, Hether?

Hether była kiedyś jego dziewczyną, przez jakieś cztery miesiące. O dziwo, była blondynką. Gdyby ktoś z pracy się teraz o tym dowiedział, pewnie by mu nie uwierzyli, że się z nią spotykał.

Ten romans mógłby potrwać dłużej, gdyby Hether tak bardzo nie nienawidziła NCIS. Nie chciała się pogodzić, że Jethro ma dla niej mało czasu, więc odeszła, choć było im dobrze ze sobą.

- Pogadać – odparła kobieta, schodząc do niego. Jethro nie uszło uwadze, że ubrała się dosyć wyzywająco. – Powspominać dawne czasy.

- Nie za dużo jest tego wspominania.

Hether uśmiechnęła się i podeszła do łodzi, gładząc dłonią jedno z żeber.

- Czy ona nie była już prawie ukończona, gdy się rozstaliśmy?

- Zacząłem budować nową.

- Co się stało ze starą?

- Pływa sobie teraz po jeziorze Wilson w Kansas.

Jethro obserwował, jak Hether przygląda się zmianom, jakie zaszły w piwnicy od czasu jej ostatniej obecności.

- Widziałam na górze tego twojego psa obronnego – powiedziała, siadając na starej kanapie niedaleko schodów. Tony przeniósł ją tu ze swojego starego mieszkania, czasami lubił na niej siadać i czytać, słuchając Jethro przy pracy. – Słodki, jak się wabi?

- LJ – odparł, biorąc kolejny łyk burbonu i dolewając go sobie.

- Żartujesz.

- Nie ja wybierałem imię.

- Nigdy nie sądziłam, że kupisz sobie psa – przyznała Hether. – Kiedyś namawiałam cię na kota.

- Nienawidzę kotów.

- Zauważyłam po tym, jak omal nie zastrzeliłeś jednego.

- Miał wściekliznę.

- Nie miał. Ale to była jedna z najzabawniejszych sytuacji w moim życiu.

Jethro musiał przyznać jej rację. Z Hether spotykało go wiele śmiesznych sytuacji, ta kobieta była jak istny magnez na takie przypadki, jako jedna z nielicznych potrafiła go rozśmieszyć. Związek z nią był miłą odmianą od tych wszystkich nieudanych małżeństw. Kiedyś często żałował, że tak szybko się skończył.

- Co u ciebie, Hether? – zapytał. Przeszła mu ochota do pracy, skoro Hether już tu była, to zamierzał z nią porozmawiać.

- Mam nową pracę – pochwaliła się. – Jestem asystentką w laboratorium kryminalistycznym.

- Ty? – zdziwił się. – Nienawidziłaś kryminalistyki.

- Nienawidziłam tego, że poświęcasz jej tyle czasu – sprostowała. – Sama w sobie jest całkiem przyjemna.

- Współpracujesz z policją?

- Tak. Ale chciałabym spróbować gdzieś wyżej.

- FBI?

- Myślałam o NCIS.

Jethro uśmiechnął się, wyobrażając sobie jak wściekła byłaby Abby, gdyby przydzielono jej asystentkę.

- Jeśli tak, to na pewno nie w D.C. Nie potrzebujemy asystentów. Skoro mierzysz tak wysoko, spróbuj u samej góry. W Wirginii zawsze im kogoś brakuje.

- Za daleko.

- Od D.C?

- Od ciebie.

Jethro nie był głupi, wiedział co oznacza wyzywający strój u kobiety, która odwiedza cię w środku nocy, zwłaszcza byłej kochanki, ale ta odpowiedź go zaniepokoiła.

- Wiesz, że nie wrócimy do siebie?

- Dlaczego? – Hether wstała i podeszła do niego. – Było nam razem dobrze, prawda? Przeszkadzała nam tylko twoja praca.

- To tobie przeszkadzała – zauważył.  

- Gdybym dostała pracę w NCIS, moglibyśmy pracować razem. Byłoby nam łatwiej i mogłoby się udać.

- Jestem zajęty.

Wzrok Hether momentalnie powędrował na jego lewą dłoń.

- Nie widzę obrączki, więc to jeszcze nic pewnego.

- Zostawiłem ją na górze, nie zakładam jej do pracy przy łodzi – wyjaśnił, żałując, że jednak nie ma obrączki na palcu. Nie chciał jej jednak zniszczyć, leżała bezpiecznie na szafce przy łóżku.

Hether nie wyglądała na przekonaną.

- Jethro. – Położyła mu ręce na piersi i nachyliła się w jego stronę. – Wiesz, że nie uwierzę w trik z obrączką? Nie jesteś żonaty.

- Masz rację, nie jestem – przyznał, łapiąc ją za ramiona i odsuwając od siebie. – Nie mam żony, mam męża, który śpi na górze. Jesteśmy ze sobą rok, znamy się jeszcze dłużej, mamy psa, którego on nazwał moim imieniem, by się na mnie zemścić za podobną sytuację. Czy teraz jesteś skłonna uwierzyć?

Hether przez kilka długich sekund spoglądała na niego wielkimi oczami, Jethro przestraszył się nawet, że nie oddycha, ale wtedy roześmiała się głośno.

- W końcu dostałeś poczucie humoru!

Jethro westchnął zirytowany. Śmiech Hether obudził śpiącego na górze LJ’a, który teraz zaczął biegać po całym domu. Miał nadzieję, że Tony spał jak kamień i tego nie usłyszał, choć to było mało prawdopodobne.

- Nie żartuję, Hether.

- Proszę cię, Jethro – Hether znowu się do niego zbliżyła. Wciąż się uśmiechała, będąc przekonaną, że Jethro się z nią droczy. – Chyba nie myślisz, że uwierzę...

- Jethro?

Oboje spojrzeli w kierunku schodów, gdzie teraz stał Tony z poirytowanym wyrazem twarzy. Nic dziwnego, nigdy nie lubił, gdy się go budziło.

- Dzięki Bogu, Tony, w samą porę – odetchnął z ulgą Jethro.

Hether zmrużyła oczy, przyglądając się Tony’emu, który powoli schodził po schodach. Tuż za nim podążał LJ, wesoło merdając ogonem.  

- Kto to? – zapytała, odwracając się znowu do Jethro.

- Hether, chciałbym ci przedstawić Tony’ego DiNozzo, mojego męża.

Tony uśmiechnął się, wyciągając rękę do Hether, której ta nie uścisnęła. Była w zbyt dużym szoku.

- Mąż? Więc ty nie...

- Żartował? – dokończył za nią Tony. – To Gibbs, on nigdy nie żartuje.

Hether dalej wyglądała, jakby przeżyła największy szok w swoim życiu. Prawie było mu jej żal. Prawie.

- Chyba będzie lepiej, jeśli już pójdę – odezwała się w końcu.

- Miło było cię poznać – powiedział Tony, gdy go mijała.

Obaj mężczyźni zostali sami – nie licząc psa, który tarzał się w trocinach.

- Jakim cudem nigdy o niej nie słyszałem? – zapytał Tony.

- Nie pytałeś. – Gibbs wypił cały burbon, jaki miał w kubku. – Ty też nie powiedziałeś mi o wszystkich swoich byłych.

-Tak, ale to dlatego, że ta lista dwukrotnie okrążyłaby Ziemię. No może trochę przesadzam, ale to wciąż duża liczba.

- Dlatego nigdy o to nie pytałem.

Jethro zaczął odkładać wszystkie narzędzia na miejsce, schował burbon i wyłączył telewizor. Tony przez cały czas pilnie go obserwował.

- Obudził cię jej śmiech? – zapytał Jethro, wkładając narzędzia do szuflady.

- Nie. – Tony podszedł do LJ’a i odciągnął go za obrożę od trocin. Rano będzie musiał go wyczyścić. – Za długo nie było cię w łóżku, więc przyszedłem cię poszukać.

- Czyli nie przyszedłeś tu z zazdrości.

- Miałbym być zazdrosny o nią? – Tony zaśmiał się. – Wiesz, nie chciałem kłamać mówiąc, że nie żartujesz, ale wychodzi na to, że jednak skłamałem. Ten żart ci się udał.

- Dosyć żartów jak na jedną noc – zdecydował Jethro. – Chodźmy do łóżka.

- W końcu. Nie mogę normalnie spać bez ciebie.

- Miło mi to słyszeć.

Jethro zamknął jeszcze drzwi, nim razem z Tonym wrócił do sypialni i położył się z nim na łóżku. Jak zawsze Tony objął go od razu, wtulając się w jego plecy jak w poduszkę.

- Jutro sobie pogadamy o twoich byłych – wymamrotał. – Założę się, że są zabawne.

Jethro uśmiechnął się. Hether może i potrafiła go rozbawić, ale Tony robił to sto razy lepiej.