79. Grypa

Tony westchnął zmęczony, wyrzucając zużytą chusteczkę do pełnego od dawna kosza. Nie trafił, chusteczka odbiła się od reszty i spadła na podłogę, pociągając za sobą resztę.

- Głupi katar. – powiedział Tony, sięgając po kolejną. Nos miał już czerwony od ciągłego wydmuchiwania, bolało, gdy go dotykał, ale katar nie ustępował.

- Tak się kończy robienie aniołków na śniegu.

Tony spojrzał z wyrzutem na Jethro, który wszedł do pokoju niosąc ze sobą termofor.

- To było w grudniu. – przypomniał mu, z wdzięcznością przyjmując nagrzany przedmiot.

- Nie tak dawno temu, mamy początek stycznia.

- Mógłbyś okazać trochę współczucia.

- Przyniosłem ci termofor, to mało?

- Wolałbym buzi.

- Jak mocno bym cię nie kochał, nie zamierzam cię całować dopóki jesteś chory. To obrzydliwe.

- Dzięki.

Tony zakrył usta dłonią, gdy zakasłał. Płuca zaczęły go palić, a przepona boleć. Kaszel był dla niego jeszcze gorszy niż katar.

- Nienawidzę być chory. – szepnął, zakopując się głębiej w pościeli. Chwilowa ulga, jaką jeszcze chwilę temu dawał mu termofor, teraz zniknęła. Znowu było mu zimno.

Zachorował trzy dni wcześniej, już przed pracą nie czuł się dobrze, a potem było już tylko gorzej. Dostał gorączki, zaczął kasłać i omal nie zemdlał. Jethro zawiózł go do szpitala, by lekarze sprawdzili, czy choroba nie zagraża jego płucom. Na szczęście wirus okazał się niegroźny, zalecono Tony’emu dużo odpoczynku i mnóstwo lekarstw. Samych syropów na kaszel miał trzy rodzaje i każdy musiał brać o innej porze.

O ile syropy pomagały, to krople do nosa już nie. Nie ważne ile ich brał, katar wciąż był i utrudniał mu oddychanie. W ciągu tych trzech dni częściej używał inhalatora, niż przez cały rok.

- Za parę dni wyzdrowiejesz. – zapewnił go Jethro. Opiekował się Tonym jak tylko mógł, przynosił mu wszystko, czego potrzebował, czasem dotrzymywał mu towarzystwa. Wciąż jednak musiał chodzić do pracy, więc nie mógł z nim siedzieć cały dzień.

- Chcę wyzdrowieć już. – jęknął zachrypniętym głosem Tony. Spod kołdry wystawał tylko jego oczy i czubek głowy. Mokre od potu włosy kleiły mu się do lepkiego czoła. Jethro mu je przemywał, ale niewiele to dawało, bo Tony, któremu ciągle było zimno, pocił się w zastraszającym tempie w takich warunkach. Zawsze miał na sobie grube swetry, a przykryty był nie tylko kołdrą, ale i kocem, a na stopy założył dwie pary skarpet. Do tego dochodziły jeszcze rozgrzewające leki, termofor i podkręcone ogrzewanie, od którego Jethro dostawał już świra i tylko czekał, aż wyjdzie na chłodne, styczniowe powietrze. Nawet spacery z psem cieszyły go bardziej, bo to oznaczało odrobinę chłodu. Nie miał pojęcia, jak małżonek wytrzymuje w takim cieple, jakie panowało w domu, ale Tony ciągle utrzymywał, że jest mu zimno. Jethro mu wierzył, bo Tony często szczękał zębami. Musiał więc wytrzymać to ciepło jeszcze przez kilka dni. A potem naszprycowałby męża lekami tak, by już nigdy nie zachorował.

- Muszę już iść do pracy. – powiedział Jethro. Na samą myśl o chłodzie zrobiło mu się lepiej.

- Nie idź, zostań. – poprosił Tony. Wyciągnął rękę, chcąc złapać małżonka, ale nie zdążył.

- Bardzo bym chciał, ale nie mogę.

- Chcesz to cię zarażę, wtedy obaj posiedzimy w domu. – zaproponował klepiąc miejsce na łóżku tuż obok siebie.

- Ja nie choruję.

- A buzi na pożegnanie? – spróbował jeszcze raz Tony. 

Jethro westchnął i wrócił do łóżka. Pochylając się nad mężem pocałował go w czoło, odgarniając mu z niego włosy.

- To wciąż obrzydliwe. – stwierdził.

Tony zmrużył oczy, fuknął i odwrócił się do męża plecami.

- Zapamiętam to sobie. 

- Miłego dnia, Tony. W lodówce masz obiad, odgrzej go sobie w mikrofalówce.

- Dzięki.

Tony ruszył się dopiero, gdy jedynym dźwiękiem, jaki słyszał, był chodzący po domu LJ. Wsłuchał się w jego stukot pazurów o podłogę i sapanie. W końcu i to przestało być słyszalne, bernardyn najwyraźniej się położył.

Tony westchnął i spojrzał w stronę okna. Był już jasno, a mimo to nic się nie działo. Było po prostu nudno, a jemu nudziło się w szczególności. Wolałby, żeby Jethro nie szedł do pracy tylko został z nim w domu. Czuł się samotny, nie lubił być sam, gdy chorował, a w dzieciństwie najczęściej tak właśnie było. Ojciec nie pozwalał mu wychodzić z pokoju, by nikogo nie zaraził, a już zwłaszcza jego. Mówił, że nie będzie mógł wtedy zarabiać pieniędzy i to będzie wina Tony’ego.

Dlatego nie lubił być sam, czuł się wtedy tak samo jak przed laty, zapomniany i niekochany. Jethro pokazał mu, że wcale nie musi tak być, ale to było za mało. Potrzebował go cały czas, nie tylko przez chwilę rano i wieczorem. Od wczoraj mieli jeszcze mniej czasu, bo zespół miał śledztwo na głowie. Tony chciał im pomóc, zrobiłby wszystko, byle tylko nie siedzieć samemu w domu. Kilka razy złapał się na tym, że oczekiwał aż ojciec zajrzy do pokoju i spyta, czy w końcu wyzdrowiał.

- To pewnie gorączka, mam halucynacje. – powiedział sam do siebie.

Spojrzał na zegarek, Jethro nie było tylko 10 minut, a on już nie mógł wytrzymać. Zadowoliłby się nawet obecnością Abby, kogokolwiek tylko żeby ktoś z nim posiedział.

Sięgnął po telefon i wybrał numer. Powstrzymując kaszel, czekał aż Jethro odbierze.

- Tony, nie ma mnie zaledwie chwilę.

Tony poczuł ulgę, słysząc coś innego niż własny oddech, nawet jeśli Jethro był zirytowany.

- Nie mogłem się powstrzymać. – powiedział. – W domu jest za cicho.

- Włącz sobie muzykę.

- Nie możesz wrócić do domu?

- Tony, przerabialiśmy to już, mam pracę, nie mogę z tobą siedzieć cały dzień. – wyjaśnił raz jeszcze Jethro. Nie czuł się dobrze, zostawiając małżonka samego, ale nie miał wyboru.

- Probie i Ziva poradzą sobie bez ciebie.

- Nie poradzą. Przykro mi, Tony.

- Wróć do domu, Jethro. Proszę.

Jethro omal nie zahamował i nie zawrócił samochodu, słysząc rozpacz w głosie Tony’ego. Teraz naprawdę czuł się jak dupek, a będzie jeszcze gorzej, gdy odmówi. Miał wyrzuty sumienia za samą chęć wyjścia z domu, by tylko uciec przed gorącem.

- Wybacz, Tony.

Jethro rozłączył się, nim Tony mógł jeszcze coś powiedzieć, bo tym razem nie dałby rady się powstrzymać i wróciłby do domu jak najszybciej mógł.

Tony patrzył na telefon z mieszaniną smutku i gniewu. Jethro rzadko mu odmawiał, gdy go potrzebował. W zasadzie, to był pierwszy taki przypadek. Rozumiał, że ma prace, ale śledztwo było łatwe, McGee i Ziva mogli sobie poradzić bez niego, a mimo to nie wrócił. Tony dawno nie czuł się tak porzucony.

Odłożył telefon na miejsce i spojrzał w sufit. Usłyszał warknięcie dochodzące z parteru. LJ, może on mógł mu pomóc. Nigdy nie rozważał bernardyna jako towarzystwa, które miało mu pomóc, z psem nie da się pogadać, a tego właśnie potrzebował. Był jednak tak zdesperowany, że nawet pies był lepszy niż siedzenie samemu.

- LJ! – krzyknął. – LJ, chodź mały!

Szczeniak po chwili wbiegł do sypialni i wskoczył na łóżko swojego pana.

- Dobry piesek. – pochwalił go Tony. Od razu zrobiło mu się lepiej, gdy zobaczył radosnego psa. – Chcesz ze mną posiedzieć?

LJ położył się obok Tony’ego, kładąc mu głowę na biodrze. Tony podrapał psa za uchem. Wciąż czuł się samotny, ale było już dużo lepiej. Może jakoś przetrwałby ten dzień. Ale jeśli już dziś ledwo wytrzymywał, co miało być jutro?

Znowu wziął telefon i zadzwonił. Tym razem zamierzał użyć innej taktyki. Jethro odebrał natychmiast, tak jakby cały czas trzymał komórkę w dłoni. 

- Tony, co tym razem?

- Myślę o tobie cały dzień. – powiedział ponętnym głosem. Miał nadzieję, że to zadziała. Zazwyczaj działało, ale domyślał się – co Jethro już kilkukrotnie zauważył – że gdy jest chory, to nie jest najbardziej podniecającym mężczyzną.

- Nie minęła nawet godzina, to nie cały dzień.

- To prawie cała wieczność.

- Jesteś chory, a jedyne o czym możesz myśleć, to jak zaciągnąć mnie do łóżka?

- Ja już w nim jestem, to połowa sukcesu. – Tony czuł, że jego strategia działa.

- Jak ty to robisz?

- Po prostu mam zbereźny umysł, dobrą wyobraźnię i jestem napalony.

- Nie wątpię, że jesteś gorący, ale z innego powodu.

- Co za różnica, przyjedziesz? 

- Przepraszam, Tony, ale nie mogę.

- Jethro, proszę, możesz przecież... do diabła z tobą. – Jethro rozłączył się, nim Tony zdążył poprosić drugi raz. To nie było okrutne, tylko niemiłe. – Więc jednak jesteśmy sami. – powiedział do LJ’a. Bernardyn spojrzał na niego, nie unosząc głowy. Przysunął się jeszcze bliżej, chcąc dać mu nieco oparcia.

- Przynajmniej na tobie mogę polegać, nie to co na Jethro.

Został w łóżku jeszcze kilka minut, starając się zasnąć, ale nie był w stanie. Było zdecydowanie za cicho. Drżąc z zimna wyszedł spod kołdry i razem z psem zszedł do salonu. Na dole było zimniej niż w sypialni, więc szybko okrył się kocem, który leżał na kanapie. Jethro spał tu ostatniej nocy, gdy Tony strasznie rzęził przez sen i nie dawał mu zasnąć. Jego gardło wciąż nie było w dobrym stanie, ale było już lepiej niż na początku.

Tony położył się na kanapie i włączył telewizor. Wcale nie pomógł na samotność, ale nie było już tak cicho i nudno.  

LJ ułożył się na podłodze i zaczął cicho chrapać, gdy zasnął. Kolejny dźwięk. Tony ułożył się wygodniej, wszystko go bolało, płuca, gardło, ramiona, głowa, nawet włosy. Już nawet nie obchodziło go, że Jethro przy nim nie ma. Był zmęczony, a telewizor go usypiał. Przymknął oczy, tylko na chwilę, by mu odpoczęły, ale już ich nie otworzył. Zasnął. 

  

Jethro zatrzymał się na światłach, które musiały się zmienić akurat wtedy, kiedy spieszył się do domu. Wciąż czuł poczucie winy związane z zostawieniem Tony’ego samego, gdy ten był tak zdesperowany. Powinien zostać i być przy nim. Teraz nie miałby mu za złe, gdyby się obraził. Doskonale wiedział, że Tony nie lubi być sam w chorobie, przerabiał to już z nim przy okazji dżumy. Winę za takie zachowanie ponosił nie kto inny tylko Senior. Jethro nigdy w pełni nie mógłby mu zaufać. Nie po tym, jak traktował Tony’ego w dzieciństwie, nawet jeśli teraz było już lepiej. 

W końcu światła zmieniły się na zielone. Jethro docisnął pedał gazu, by być w domu szybciej. Trochę się zmartwił, gdy Tony więcej już tego dnia nie dzwonił, ale szybko odeszło to na drugi plan, gdy w końcu znaleźli ślad, którego potrzebowali do aresztowania. Nim skończyli wszystkie formalności był już wieczór i dopiero wtedy znów przypomniał sobie o Tonym.

- Idźcie do domu. – polecił jeszcze, nim sam wyszedł.

Przejechanie całej drogi zajęło mu 13 minut. Nie kłopotał się z zaparkowaniem samochodu w garażu, zostawił go na podjeździe i szybko wszedł do domu. Skierował się od razu do salonu, skąd dochodził odgłos włączonego telewizora. To co zobaczył na kanapie sprawiło, że zmiękło mu serce. Tony leżał z głową ułożoną na swojej ręce, druga zwisała swobodnie z kanapy. Włosy miał roztrzepane, usta lekko uchylone. Chrapał.

Jethro podszedł do niego i poprawił koc, który zsunął mu się z ramion. Tony od razu przestał chrapać, ale nie obudził się, tylko trochę poruszył i znów zapadł w twardy sen. Jethro nie mógł się oprzeć wrażeniu, że małżonek wygląda uroczo w takim stanie.

Coś pociągnęło go za nogawkę. Odwrócił się i zobaczył LJ’a trzymającego w pysku smycz.

- Nie wypuścił cię na podwórko, co? – zapytał, przypinając bernardynowi smycz. – Jeść też ci pewnie nie dał?

Jethro pospacerował z psem trochę, a po powrocie do domu nakarmił go. Jedzenie Tony’ego wciąż stało w lodówce, więc odgrzał je i sam zjadł, by się nie marnowało. Tony raczej nie zamierzał już wstawać tej nocy, a on nie chciał go budzić.

Nim poszedł spać wyłączył jeszcze telewizor i znowu poprawił koc Tony’ego, którego pocałował w czoło, życząc mu dobrej nocy.

Jethro obudził się zaledwie godzinę później, gdy usłyszał kroki na schodach. Przez moment pomyślał, że to ktoś obcy, ale gdy usłyszał kasłanie, nie miał już wątpliwości, kto idzie na górę.

Tony, wciąż kaszląc, wszedł do sypialni, owinięty kocem jak kokonem. Wygonił bernardyna z łóżka i położył się obok męża, od razu przytulając się do jego pleców, by przejąć nieco ciepła.

- Jak miło, że w końcu jesteś w domu. – wyjąkał. Ze względu na szczękające zęby i obolałe gardło, Jethro ledwie go zrozumiał.

- Przepraszam, że cię zostawiłem. – powiedział, odwracając się, tak że teraz leżeli przodem do siebie. Jethro przyłożył dłoń do czoła męża, które było rozpalone. Miał gorączkę.

- Tak, to nie było przyjemne. – zgodził się Tony, zwijając się w jak najmniejsza kulkę. Było mu zimno jak nigdy, cały dygotał.

- Brałeś leki? – zapytał zmartwiony Jethro. Widząc stan w jakim był Tony, żałował jeszcze bardziej, że nie posiedział z nim w domu, w jego oczach widział żal z tego powodu.

- Zasnąłem. Nie wstawałem ani razu.

- Chryste, Tony, musisz być głodny, a gorączki masz ze 104 stopnie.

- I czyja to wina? – zapytał z wyrzutem. Wiedział, że za pogorszenie się choroby nie odpowiada Jethro, ale wciąż był zły za zostawienie go samego.

Jethro pogładził go po policzku i pocałował w rozgrzane czoło.

- Przepraszam. – szepnął i znowu go pocałował. Tony od razu poczuł się odrobinę lepiej, ale nie fizycznie. – Wrócę za chwilę. – powiedział i wstał z łóżka. Żałował, że zjadł obiad Tony’ego. Teraz naprawdę by się przydał.

- Gdzie idziesz? – usłyszał słaby głos męża, zagłuszany przez kołdrę.

- Po coś do jedzenia dla ciebie, potem dam ci lekarstwa.

- Nie jestem głodny. – przyznał. Tak naprawdę czuł się potwornie zmęczony, chciał dalej spać, ale było mu zbyt zimno, a głowa bolała niemiłosiernie. Jakby tego było mało, znów zaczął kasłać i z trudem oddychał przez zatkany nos. Na samą myśl o jedzeniu robiło mu się niedobrze.

- Musisz coś zjeść, nie możesz wziąć lekarstw na pusty żołądek.

- Zaraz będzie jeszcze bardziej pusty. – powiedział, zasłaniając usta dłonią. Kaszel wzmógł nudności, które dopiero co poczuł.

Jethro nie mógł poczuć się bardziej winny, niż był teraz. Podświadomie wiedział, że to nie jego wina, ale gdyby był z Tonym cały dzień, dopilnowałby, żeby wziął lekarstwa i nic takiego by się nie wydarzyło.

Tony zwymiotował, gdy tylko Jethro przyniósł mu miskę. Nie było tego wiele, bo śniadanie było już dawno strawione, wymiotował praktycznie niczym. Na całe szczęście nie dostrzegł ani kropelki krwi, co znaczyło, że płuca wciąż działają poprawnie pomimo choroby.

- Dzwonię po Ducky’ego. – zdecydował Jethro, gdy po kilkunastu minutach jego mąż wciąż odczuwał nudności.

Tony przytaknął słabo, nie miał siły, by mówić, od dawano nie czuł się tak źle. Gdy w dzieciństwie chorował na grypę, zawsze przechodził ją łagodnie, teraz miał wrażenie, jakby znowu miał dżumę.

- Ducky będzie za 20 minut. – powiedział Jethro, wracając do sypialni ze szklanką wody, którą podał Tony’emu. Musiał pomóc mu ją wypić, bo ręce mężczyzny tak się trzęsły, że wszystko by na siebie wylał.

- Dzięki. – wyszeptał i zaraz potem zakasłał.

- Podkręcić ogrzewanie? – zapytał Jethro widząc, że Tony’emu nie jest ani trochę cieplej.

- Nie trzeba.

Poczekali na Ducky’ego nie rozmawiając ze sobą. Tony kasłał co chwila, więc nie potrzebne mu było dodatkowe podrażnienie gardła wywołane mówieniem.

W końcu Ducky przyjechał, wciąż wyraźnie nie rozbudzony, ale gdy tylko zobaczył w jakim stanie jest Tony, szybko się otrząsnął.

- To nierozsądne nie brać leków, Anthony, zwłaszcza gdy ma się grypę. – powiedział patolog, gdy osłuchiwał płuca mężczyzny.

- Zasnąłem. – wyjaśnił.

- Powinieneś więc nastawić sobie budzik. Podam ci coś na obniżenie gorączki, a rano, zaraz po śniadaniu masz wziąć swoje przepisane leki, zrozumiano, chłopcze?

Choć znał Ducky’ego od lat, Tony nigdy nie przywykł do jego surowego spojrzenia, którym obdarzył go także teraz.

- Rozumiem. – przytaknął Tony i szybko schował się pod kołdrę. – Dzięki za przyjście.

- Drobiazg. – Ducky spakował swoje rzeczy. – Jethro, pozwól ze mną.

Jethro niechętnie podążył za przyjacielem aż do drzwi. Wiedział, co zaraz usłyszy.

- Anthony jest w bardzo złym stanie, Jethro, wiesz co to oznacza? – zapytał Ducky, zakładając swój płaszcz i kapelusz.

- Tak.

- Ma 104 stopnie gorączki, jeśli do jutra mu nie przejdzie, zadzwoń do szpitala i doktora Pitta, bo to może się źle skończyć.

Ku zdziwieniu Jethro, nie usłyszał on w głosie przyjaciela rozczarowania ani podobnych uczuć, jedynie zmartwienie.

- To wszystko, co mogę teraz zrobić? 

- Teraz? Wcześniej też coś chciałeś?

- Nie powinienem go zostawiać samego.

- Może i nie powinieneś. Anthony to dorosły mężczyzna, umie o siebie zadbać, a ty miałeś pracę do wykonania, nie mogłeś przewidzieć, że tak mu się pogorszy.

- Pogorszyło mu się przeze mnie. Prosił mnie, bym został w domu.

- Nie przeczę, że samotne siedzenie w domu mogło na niego źle wpłynąć, ale na pewno nie stało się tak tylko z powodu dzisiejszego dnia. Anthony już wcześniej musiał być osłabiony samotnością.

- Ale wszystko z nim w porządku?

- Brak leków i jedzenia, to wszystko. – Jethro odetchnął z ulgą. – Powinno być z nim lepiej rano po leku, który mu podałem, ale tak jak mówiłem, trzymaj rękę na pulsie.

- Dzięki, Ducky.  

- I jeszcze jedno, Jethro. Jeśli tak cię gryzie to, że zostawiłeś go samego, to może weź sobie wolne?

- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. – przyznał. – Nie chcę go znowu zostawiać, ale z drugiej strony...

- Timothy i Ziva sobie poradzą przez kilka dni, nic im nie będzie. W razie czego zadzwonią. – zapewnił Ducky, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Zostań w domu i pomóż mężowi się wyleczyć. Pies to dobry towarzysz, ale to nie jego Anthony teraz potrzebuje.   

I właśnie tego Tony cały czas ode mnie chciał. Powinienem zostać z nim od samego początku.

- Dzięki za przyjście, Ducky, nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

- Jakby były jeszcze jakieś problemy, to daj znać.

- Tak zrobię, dobranoc, Ducky.

Jethro zamknął za patologiem drzwi i wrócił na górę do Tony’ego, który leżał zwinięty w kłębek pod kołdrą. Wyglądał, jakby spał, ale gdy tylko zdał sobie sprawę z obecności męża, otworzył zaczerwienione oczy i spojrzał na niego.

- Kładziesz się? – spytał zaspanym głosem.

- Chyba, że czegoś jeszcze potrzebujesz.

- Tylko ciebie.

Nie rozumiał tego. Nie rozumiał, jak po czymś takim Tony wciąż tak desperacko go potrzebował, ale nie zamierzał tego kwestionować. Położył się obok męża i objął mocno.

- Zostaję jutro z tobą w domu.

- Naprawdę?

- Tak.

- Najwyższy czas. – Tony rozluźnił się nieco, gdy dreszcze przestały być tak silne, jak jeszcze kilka minut temu. – Dzięki, Jethro, tego mi było trzeba.

Żałuję tylko, że nie dałem ci tego wcześniej. Naprawdę żałuję.