54. Psiak o imieniu Toni

Przepraszam za te opóźnienia, ale zostałam pozbawiona Internetu. W związku z tym daty publikacji trochę się zmieniły, ale o tym później.
***

- Tyle zachodu dla głupiej butelki wina. – mruknął Jethro wracając z zakupów, na które wysłał go Tony, a który zapomniał rano kupić ważnego składnika swojego obiadu. Dzisiaj przypadała jego kolej na gotowanie i jak zwykle musiał wybrać kuchnie włoską. Jethro nie miał nic do włoskich potraw, w wykonaniu Tony’ego były bardzo pyszne, ale dziwnym trafem jego małżonek zawsze czegoś zapominał, zazwyczaj bardzo ważnego składnika, więc trzeba było go dokupić, co działało już Gibbsowi na nerwy. Gotowanie przez następnych parę tygodni nie wydawało mu się nagle takie złe. Może w tym czasie Tony nazbierałby zapas składników na cały rok.  

Jethro przystanął przed przejściem dla pieszych i rozejrzał się przed nadjeżdżającymi samochodami. Nie dostrzegł nic, a przynajmniej nic, co miało koła i było maszyną.

Z lewej strony nadbiegał do niego bardzo szybko jakiś pies. Merdał przy tym ogonem i wystawiał jęzor.

Gdy zostało mu niewiele sześć stóp do przebiegnięcia, pies potknął się odrobinę, ale zaraz potem szybko odzyskał tempo i w końcu doskoczył do Jethro, wokół którego zaczął skakać i biegać, szczekając przy tym głośno.

Gibbs mimowolnie się uśmiechnął i przykucnął przy psie, w którym dopiero teraz rozpoznał szczeniaka bernardyna.

- Cześć, mały, jak się masz? – zapytał głaskając szczeniaka po głowie.

Bernardyn zaszczekał i polizał dłoń mężczyzny, by zaraz potem potrząsnąć łbem. Medalik na jego szyi zachrzęścił, zwracając tym samym uwagę Jethro.

- Wygląda na to, że masz właścicieli. – powiedział patrząc na medalik. Nie było na nim żadnego adresu czy imienia. – Ale kto by nie chciał takiego psiaka jak ty, co?

Szczeniak zakręcił się w kółko, zaszczekał po raz kolejny i oparł się łapami o Jethro.

- Jesteś strasznie ruchliwy i hałaśliwy. Przypominasz mi kogoś. – bernardyn tym razem tylko spojrzał na niego niebieskimi oczami, ale cisza długo nie trwała, bo po chwili znów się rozszczekał. – Nie wiem, jak masz na imię, ale trzeba cię jakoś nazwać, dopóki nie znajdziemy twoich właścicieli. Co powiesz na imię Toni? 

Psiak ponownie zaszczekał, usiłując wspiąć się na Jethro, który podniósł go jedną ręką i ułożył go sobie wygodnie pod pachą.

- Jesteś ciężki, musieli cię dobrze karmić. Chodź, zabiorę cię do domu, dam jeść, a jutro poszukamy twoich właścicieli.

Jethro nie zdziwił się, gdy znów usłyszał szczekanie. Ten szczeniak naprawdę przypominał Tony’ego.

Tony kończył właśnie obiad – udało mu się poradzić bez wina, burbon okazał się niezłym zamiennikiem. Było to trochę nie w porządku wobec Jethro, który specjalnie na jego prośbę poszedł do sklepu, ale Tony mógł mu się odwdzięczyć później.

Gdy frontowe drzwi zostały otworzone, Tony spodziewał się usłyszeć narzekanie swojego męża, ale zamiast tego usłyszał szczekania. Chwilę później do kuchni wpadła biało brązowa kulka futra, która zaczęła wszystko obwąchiwać, a zwłaszcza jego. 

- Co do...

- O, już się poznaliście.

Tony spojrzał zdezorientowany na Jethro, który z uśmiechem postawił wino na szafce, ani razu nie odrywając wzroku od biegającego po kuchni psa.

- Co to jest? – zapytał wskazując na szczeniaka.

- Pies, Tony.

- Dobra, co on tu robi? – zadał kolejne pytanie. Stopą starał się odsunąć od siebie ciekawskiego bernardyna.

- Przyniosłem go tutaj. Przypałętał się do mnie.

- Chcesz go zatrzymać?

Tony nie byłby z tego faktu zadowolony. Lubił psy, bardziej niż koty, ale wymagały dużo opieki i czasu, którego oni nie mieli. Jethro powinien zdawać sobie z tego sprawę.  

- Nie, ma obrożę, trzeba znaleźć jego właścicieli. Do tego czasu zostanie z nami.

- Oh.

Szczeniak nieco się już uspokoił, więc Tony postanowił w końcu go dotknąć. Nie był to dobry pomysł, bo bernardyn znowu stał się nad aktywny, zupełnie jakby się nie męczył.

- Widzę, że zrobiłeś już obiad. – odezwał się Jethro myjąc ręce przy zlewie.

- Tak, zastąpiłem wino burbonem. Nie gniewasz się, że wysłałem cię niepotrzebnie?

- Wino zawsze można wypić. – stwierdził siadając do stołu. - Poza tym nie spotkałbym wtedy tego szczeniaka.

- Ma jakieś imię?

- Nie wiem, jak go nazywam Toni.

- Toni? – zdziwił się. Spojrzał jeszcze raz na szczeniaka. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jakiej jest rasy. – Robisz to specjalnie, prawda? – spytał urażony. Cała sympatia do tego psa już mu przeszła.

- Tak.

- Jesteś draniem. – stwierdził krótko i zabrał się do jedzenia, przez cały czas trwania posiłku ignorując i szczeniaka, i Jethro.  

Do wieczora Tony przestał czuć się urażony. Ignorował też szczeniaka, który po zjedzeniu pokaźnego posiłku poszedł spać na cały dzień, więc nie kręcił mu się pod nogami. Aż do rzeczonego wieczora.

Tony i Jethro leżeli już razem w łóżku. Położyli się wcześniej, by rano nie mieć problemów ze wstaniem do pracy. To właśnie wtedy, gdy obaj już zasypiali, do sypialni wpadł rozszczekany szczeniak próbujący wspiąć się na łóżko. 

- A było tak cicho. – mruknął Tony zasłaniając twarz poduszką. Miał nadzieje, że Jethro zaraz wyrzuci psa z pokoju, a najlepiej w ogóle z domu. Po chwili nie miał jednak wątpliwości, że bernardyn nie opuści dziś sypialni.

- Co jest mały, chcesz spać z nami?

- Nie będzie z nami spał. – nie zgodził się od razu Tony.

- Czemu nie?

- Bo śmierdzi. – odparł podnosząc poduszkę z oczu. – I jest psem. Psy nie śpią na łóżku.

Było jednak za późno, bo Toni już siedział na kolanach Jethro, spoglądając błękitnymi ślepiami na niezadowolonego Tony’ego.

- Ma mnie nie dotykać w nocy. – powiedział jeszcze młodszy mężczyzna po czym odwrócił się plecami do męża. 

Nie odpowiadając Tony’emu w żaden w sposób, Jethro położył się na plecach, wciąż patrząc na szczeniaka, który znalazł sobie wygodne miejsce na jego brzuchu i piersi.

Gdy kilka minut później Tony odwrócił głowę i spojrzał za siebie, wcale nie spodobał mu się ten obrazek. To on powinien leżeć tam zamiast tego szczeniaka.

- Głupi pies. – mruknął starając się ignorować zazdrość, która go ogarniała.

Tony obudził się z samego rana odgłosem lecącej pod prysznicem wody. Niestety pierwszym, co zobaczył, był pysk bernardyna, który w nocy, albo dopiero niedawno, musiał położyć mu się na piersi.

Szczeniak wyglądał na zadowolonego, wystawiał język i delikatnie machał ogonem. Tony przyglądał się temu krótką chwilę dopóki nie uznał, że ma dość patrzenia na tego irytującego szczura i nie zrzucił go z lóżka.  

Toni zaskomlał, gdy upadł na podłogę i z podkulonym ogonem uciekł z pokoju ku zadowoleniu Tony’ego, który już wiedział, że ten dzień będzie kiepski.

Nie pojechali od razu do pracy. Jethro postanowił, że najpierw pojadą ze szczeniakiem do weterynarza i sprawdzą, czy nie jest chory i czy ma chip wszczepiony pod skórę.

Tony odmówił wejścia do kliniki i został przy samochodzie, pijąc powoli swoją kawę i czekając z niecierpliwie na Jethro.

Mężczyzna wyszedł po 20 minutach, a szczeniak dreptał tuż za nim.

- Nie zostawiasz go tam? – spytał Tony wsiadając z powrotem do samochodu.

- Nie, czemu?

- Myślałem, że chcesz znaleźć jego właścicieli.

- Nie ma chipu, trzeba będzie rozwiesić ogłoszenia. Ale przynajmniej jest zdrowy.

- Jak wspaniale. – mruknął bez entuzjazmu.

Po dojechaniu do agencji było gorzej, niż Tony wyobrażał sobie, że będzie. Wszyscy byli zainteresowani szczeniakiem, który podbił ich serca swoją ruchliwością i radością. Nie ważne, kto go głaska, każdego witał tak samo. Szczekając i liżąc. Tony’emu nikt nawet nie powiedział dzień dobry, tak byli zaobserwowani psem. Co prawda z Jethro też się nie witali, ale na niego przynajmniej zwracali uwagę.

To jednak nie był koniec złych wieści na ten dzień. Gdy ludzie w końcu się uspokoili i wrócili do swoich obowiązków, Tony nawet nie odczuwał obecności szczeniaka, który ciągle kręcił się koło jego biurka. Odczuł ją jednak kilka godzin później, gdy nadeszła pora lunchu.

- Tony, wyprowadź go. – poprosił Jethro.

- Dlaczego ja? – zapytał spoglądając na szczeniaka ze złością. Ten jednak nic sobie z tego spojrzenia nie robił i dalej wesoło merdał ogonem.

- Jesteś dzisiaj jakiś nieobecny, przyda ci się trochę świeżego powietrza.

- Teraz się martwisz, a przez ostatnie godziny nie zwracałeś na mnie uwagi.

Tony nie miał mu za złe konkretnie tego. Wiedział, że praca jest pracą i to na niej powinni się skupiać, a nie na sobie. Nigdy nie przeszkadzał mu taki układ, ale dzisiaj Jethro nie skupiał się na pracy, tylko na tym durnym psie, który przyciągał jego całą uwagę. Tony zawsze liczył, że jeśli natrafią na dzień, kiedy będą mieli mniej roboty, Jethro poświęci ten czas jemu. Zamiast tego poświęcał go przybłędzie. I to go wkurzało najbardziej. To i że ten przybłęda nazywał się Toni, na złość jemu.

- Nie chcę go wyprowadzać. – powiedział patrząc na małżonka.

Jethro nie był ślepy. Widział, jak czuje się Tony i czemu tak się czuje. Przesadził z poświęcaniem uwagi szczeniakowi, ale nie mógł nic na to poradzić. Toni tak strasznie przypominał mu z zachowania Tony’ego. Musiał to teraz wszystko naprawić, bo ból, który widział w oczach młodszego mężczyzny był nie do zniesienia.

Szczeniak, jakby wyczuwając, co się święci, odsunął się, pozwalając tym samym, by Jethro stanął tuż przed Tonym.

- Weź go na spacer. – poprosił raz jeszcze. – Tylko jeden raz.

- Nie lubię go. – powiedział patrząc na psa.

Jethro złapał jego twarz w dłonie i sprawił, że patrzył tylko na niego, a nie na szczeniaka.

- Tylko ten jeden raz, Tony. Obiecuję, że jeszcze w tym tygodniu znajdę jego właścicieli.

Tony usiłował jeszcze raz spojrzeć na psa, ale Jethro mu nie pozwolił.

- Patrz na mnie. – zażądał i pocałował go delikatnie. – Weź go ze sobą na 10 minut. Tylko 10.

- W porządku. – westchnął zrezygnowany.

Jethro uśmiechnął się i jeszcze raz go pocałował.

- Dziękuję.   

Tony przypiął szczeniakowi smycz i był już gotowy do wyjścia, gdy Jethro jeszcze go zatrzymał.

- Tony?

- Tak?

- Kocham cię. Nie zapominaj.

Może jednak nie jest tak zły na Jethro, jak myślał.

Tony odszedł ze szczeniakiem tylko kawałek od agencji, po czym usiadł na ławce i spuścił go ze smyczy licząc na to, że przyplącze się do kogoś innego. Niestety Toni wydawał się lubić go tak bardzo, że ani myślał odejść. Tony postanowił być bardziej dosadny.

- Idź sobie. – rozkazał odpychając go od siebie nogą. – Powiedziałem idź sobie. – powtórzył, ale pies pozostał niewzruszony.

Zdenerwowany Tony podniósł puszkę leżącą na ziemi i rzucił ją jak najdalej od siebie i od ulicy. Nie lubił tego psa, ale to nie znaczyło, że chciał go zabić.

Toni natychmiast popędził podnieść puszkę, więc Tony skorzystał z tego momentu i szybko odszedł w stronę agencji. Już po chwili usłyszał za sobą sapanie szczeniaka, który okrążył go i rzucił mu puszkę pod nogi.

- Idź sobie wreszcie! – krzyknął znowu rzucając puszkę.

Sytuacja z przed chwili znów się powtórzyła. Zrezygnowany Tony wrócił na ławkę i przez kilka następnych minut rzucał psu puszkę, którą ten wiernie przynosił.

Widząc, jak szczęśliwy jest szczeniak tylko dzięki kawałkowi aluminium, Tony stwierdził, że może jednak go trochę lubi. Zaczął też zrozumieć, czemu Jethro nazwał go jego imieniem i nie wydawało mu się to już takie głupie.

Tak, zdecydowanie lubił go choć trochę.

- Kiedy się go pozbędziemy? – zapytał Tony przepuszczając psa pierwszego w drzwiach do domu.

Szczeniak popędził do kuchni, gdzie stała miska z wodą.

- McGee zamieścił ogłoszenie w Internecie i wydrukował kilka. Powiedział, że rozwiesi je w drodze do domu, więc może niedługo ktoś się zgłosi. – odpowiedział Jethro, również zmierzając do kuchni, gdzie nalał kawy sobie i Tony’emu.

- A jeśli nikt się nie zgłosi.

- To znajdziemy mu nowych właścicieli. Na pewno ktoś będzie go chciał.

Tony ucieszył się, że to nie oni będą musieli go zatrzymać. Nie zniósłby tego, nawet jeśli samego psa lubił. Trochę.

- Idę się przebrać, chcę popracować przy łodzi.

Tony przytaknął.

- Ja obejrzę jakiś film. – stwierdził. Postał jeszcze chwilę w kuchni dopijając swoją kawę, dopóki Toni nie pobiegł za Jethro do piwnicy. – Świetnie, salon dla mnie. – uśmiechnął się uradowany i sam też poszedł się przebrać w coś domowego. 

Godzinę później leżał wygodnie na kanapie z miską chipsów i butelką piwa, oglądając Mechaniczną Pomarańczę. Wtedy też z piwnicy wrócił Toni, cały ubabrany w trocinach, ale zadowolony jak zawsze. Pobiegał w tę i we w tę po salonie, roznosząc wióry po całym dywanie, dopóki nie zatrzymał się przed telewizorem i nie zaczął się w niego wpatrywać. Tony go ignorował.

Po chwili szczeniak znów się podekscytował, ale nie odszedł od telewizora. Zamiast tego stanął na tylnich łapkach i oparł się o stolik, na którym stał sprzęt, zasłaniając tym samym ekran Tony’emu.

- Ej, spadaj stąd. – rozkazał rzucając w psa chipsem.

Toni odwrócił się w jego stronę. Widząc go zamerdał ogonem i szybko do niego podbiegł, wdrapując się na kanapę.

- Powiedziałem spadaj, idź do Jethro. – powtórzył, ale szczeniak położył się na jego stopach, grzejąc je. Nie przestając merdać ogonem, zaczął znowu wpatrywać się w telewizor, szczekając przy bardziej intensywnych scenach.  

Tony przyglądał się temu ze zdziwieniem. Czy pies właśnie oglądał z nim film? Nie mógł w to uwierzyć. Przecież zwierzęta nawet nie wiedzą, co dzieje się na ekranie. Toni nie był wyjątkiem, po prostu żywo reagował na poczynania aktorów i głośne dźwięki. Nie wydawał się jednak przestraszony hałasem, był raczej podekscytowany, ale zamiast biegać w typowy dla siebie sposób po całym domu, siedział spokojnie i merdał ogonem, tylko od czasu do czasu poszczekując i wiercąc się. Wydawał się naprawdę zainteresowany filmem.

Tony uśmiechnął się. Wreszcie miał towarzystwo do oglądania filmów. Jethro nie był najlepszym kandydatem i rzadko oglądali coś razem, a jeśli już, to przeważnie powtórki meczów futbolu. Jeśli jakimś cudem Tony’emu udało się go namówić na film, to nie obywało się bez narzekań na głupoty w fabule. Kiedyś puścił Jethro film o Marines. Przez półtorej godziny słuchał różnic pomiędzy filmem, a rzeczywistością. Wtedy też obiecał sobie, że już nigdy nie puści mężowi filmu wojennego. Nigdy.

Toni zaszczekał przy głośniejszej scenie i zaczął się wiercić. W pewnym momencie skoczył na Tony’ego, tym razem autentycznie przerażony. Ten instynktownie złapał szczeniaka i przytulił go.

- Jednak się boisz, co? – zapytał i pogłaskał bernardyna z uśmiechem.

Toni polizał go po twarzy, by zaraz potem znów zaciekawić się filmem, nie zmienił już jednak pozycji. Resztę filmu szczeniak spędził przytulony do piersi Tony’ego, który nie miał już nic przeciwko zatrzymaniu psa, ani jego imieniu. Choć sam nadałby mu inne.   

Następnego dnia z rana, Tony podawał szczeniakowi jedzenie, podczas gdy Jethro brał prysznic, nie wiedząc o tym, że jego mąż i Toni się polubili.

Bernardyn dojadał ostatnie kawałki karmy, kiedy zadzwonił telefon, który Tony natychmiast odebrał.

- Słucham. – zaczął obserwując z uśmiechem szczeniaka.

- Dzwonie w sprawię ogłoszenia. Podobno znalazł pan psa.

Tony poczuł, jak zimny dreszcz przebiegł mu po całym ciele. Znalazł się właściciel.

- Tak, szczeniaka bernardyna. – odparł.

Jethro, który wszedł właśnie do kuchni, zmartwił się miną małżonka. Miał teraz wielką ochotę wiedzieć, co mówi drugi rozmówca.

- Może go pan odebrać dzisiaj w południe. – powiedział do telefonu Tony. – Do zobaczenia. – pożegnał się jeszcze i odłożył słuchawkę.

- Właściciel? – zapytał Jethro.

- Tak. Przyjdzie dzisiaj. – odparł spoglądając na psa, który ani na chwilę nie tracił energii i humoru. – Teraz ja wezmę prysznic.

Toni nie pobiegł za nim, został przy Jethro, który zdążył dostrzec już pewną zmianę w Tonym. Teraz musiał zapobiec jego nadchodzącej depresji.

Po południu zjawił się właściciel, młody mężczyzna, który gdy tylko zobaczył szczeniaka, ucieszył się niezmiernie.

- Boomer! – zawołał przyklękając. Szczeniak wyraźnie cieszył się na jego widok, ale nie podszedł bliżej, co bardzo zdziwiło mężczyznę. – Nie reaguje.

- Nazywaliśmy go Toni, może to dlatego. – zauważył Jethro.   

Ponury Tony trzymał się z tyłu. 

- Możliwe, jest jeszcze mały, ma dopiero siedem miesięcy. – powiedział właściciel i spróbował jeszcze raz. – Toni, do nogi.

Tym razem szczeniak zareagował i szybko podbiegł do mężczyzny, skacząc na niego i liżąc go.

- Też tęskniłem. – zaśmiał się podnosząc psa. . – Dzięki za znalezienie go. Jest nadpobudliwy, uciekł mi na spacerze. – wyjaśnił zwracając się do Jethro. – A Toni to ładne imię, chyba mu je zostawię.

- Nie ma za co.

- Chodź Toni, idziemy do domu. 

Jethro zamknął drzwi za mężczyzną i podszedł do Tony’ego, który z ponurą miną opierał się o ścianę.

- Co jest? – zapytał zmartwiony.

- Będę za nim tęsknił. – wyznał Tony.

- Myślałem, że go nie lubisz.

- Nie lubię jego imienia. I tego, że miałeś rację nazywając go po mnie. On naprawdę jest do mnie podobny.

- Naprawdę?

- Pamiętasz, jak wysłałeś mnie z nim na spacer? Chciał się bawić, a ja go odtrącałem. Mimo to wracał. Jak ja, kiedy ty mnie czasem odtrącałeś. Nie poddawał się. Poza tym lubił szczekać tak często, jak ja mówić, wszędzie go było pełno. No i lubi filmy.

- On nie oglądał filmów, tylko same obrazy.

- No dajże spokój, czy ty wszystko musisz psuć? – jęknął oburzony. - Pozwól mi myśleć, że lubił moje hobby.  

Jethro zaśmiał się i poklepał Tony’ego po ramieniu.

- Chodź, zjemy coś na mieście. – zaproponował.

- Nikt nie powita nas szczekaniem, gdy wrócimy. Będzie trudno się przyzwyczaić.

- Damy sobie radę.

Tony obudził się w mieszanym nastroju następnego ranka. Z jednej strony cieszył się z popołudnia z Jethro poprzedniego dnia, a z drugiej wciąż brakowało mu szczeniaka. Miał nawet nadzieje, że gdy się obudzi, to znowu zobaczy jego pyszczek tuż przed twarzą. W prawdzie, gdy otworzył oczy to miał przed nimi coś, czego nie widywał każdego ranka, ale nie był to pies tylko kartka papieru. Przeczytał ją, ale było na niej napisane jedynie, by przyszedł do kuchni.

Wiedząc, że cokolwiek Jethro szykuje, nie może to być nic dobrego, zszedł ostrożnie do kuchni. Wszystko było takie, jak wczoraj, łącznie z psem, który właśnie jadł z miski postawionej w kącie. Jethro w tym czasie czytał gazetę przy stole i jadł powoli śniadanie.

- Jeth, co to za pies? – zapytał bojąc się, że ma halucynacje.

- Nasz. – odparł mężczyzna.

- Co masz na myśli?

- To, co powiedziałem. – powiedział wstając od stołu. – Byłeś przygnębiony odejściem tamtego, szczerze mówiąc ja także, więc postanowiłem kupić nam takiego samego bernardyna. Jechałem po niego w nocy do Nowego Jorku.

- Więc dlatego, gdy obudziłem się o drugiej, to nie było cię w łóżku. Myślałem, że jesteś w piwnicy.

- Byłem wtedy na autostradzie.

Szczeniak właśnie skończył jeść i wpatrywał się w nich obu. Był tej samej wielkości, co Toni i miał równie niebieskie oczy. Jedynie futro go odróżniało. I to, że nie biegał jeszcze po całej kuchni.

- Co o nim sądzisz? – zapytał Jethro.

- To nie Toni, na pewno. Nie biega jak on.

- Trzeba było go widzieć w samochodzie. Skakał po całym tylnym siedzeniu. Zanim wstałeś też był ruchliwy. Teraz jest spokojniejszy, bo dopiero zjadł, poczekaj godzinę, a będziesz miał idealny pierwowzór Toni’ego.

Tony podszedł od szczeniaka i pogłaskał go. Bernardyn natychmiast zamerdał ogonem i podparł się przednimi łapkami o kolana mężczyzny.

- Jak ma na imię? – zapytał. Czuł się już lepiej, dużo lepiej.

- Tym razem ty możesz mu je wybrać.

Tony uśmiechnął się szeroko.

- L.J. 

Jethro spojrzał na niego zaskoczony, po czym roześmiał się.

- Zemsta?

- Zobaczysz, jak to jest, gdy pies nosi twoje imię.

- Całe szczęście nikt nie mówi na mnie L.J.

- Ja zacznę. Co ty na to, L.J? – zapytał podnosząc szczeniaka.

L.J zaszczekał i polizał swojego nowego pana po twarzy.

- Chyba je lubi. – zauważył Jethro i podszedł do Tony’ego, składając na jego ustach czuły pocałunek.  

- Chyba tak. – zgodził się i uśmiechnął do Jethro. – Już prawie jesteśmy statystyczną amerykańską rodziną. Mamy dom z ogródkiem i psa, teraz jeszcze dziecko.

- Pomyślimy o tym kiedy indziej, dobra?

Tony nie miał pojęcia, czy Jethro mówi o dziecku poważnie, czy nie, ale na razie to nie było ważne, bo wszystko wróciło do normy. Z niewielką zmianą. L.J zawitał do ich rodziny. Obaj nie wiedzieli, jak pogodzą pracę i posiadanie psa, ale dadzą sobie radę.   

Gdy wieczorem Tony i Jethro położyli się spać, szczeniak nie leżał pomiędzy nimi. Spał w nogach łóżku, nie naruszając ich przestrzeni.

Obejmując śpiącego Jethro, Tony stwierdził, że podoba mu się taki układ. Toni mógł być słodkim szczeniakiem, ale miejsce przy Jethro nie należało do niego.

- Dobry pies. – szepnął spoglądając kątem oka na szczeniaka.

Objął mocniej męża i zasnął zadowolony z ich nowego członka rodziny.

***
Teraz kwestia one-shota i nowego opowiadania. Nie pojawi się ono w sobotę, tylko za tydzień w środę. W najbliższą sobotę, tj. 15 opublikuję one-shot.
Mam nadzieję, że wszystko jest przejrzyste.
Jeszcze raz przepraszam za opóźnienia.